Pod koniec kwietnia 2019 r. weszły w życie nowe przepisy prawne, które dotyczą podłączania do sieci energetycznej niewielkich jednostek wytwarzających prąd, takich jak fotowoltaika czy panele słoneczne. Zmiana w ustawie wynika z konieczności dostosowania polskich przepisów do legislacji unijnej, a konkretnie – rozporządzenia Unii Europejskiej nr 2016/31 z kwietnia 2016 r. Chodzi tu o ujednolicenie przepisów prawa wśród państw unijnych. Na czym polegają te zmiany legislacyjne?
Jednostki wytwarzające prąd obecnie określane są jako “moduły wytwarzania energii”. W zależności od mocy urządzeń ustawodawca podzielił je na cztery kategorie. Grupa A obejmuje generatory o mocy 0, 8-200 kW. Grupa B obejmuje urządzenia o mocy 200 kW-10 MW. Grupa C to moduły o mocy 10-75 MW, natomiast grupa D to fotowoltaika o mocy powyżej 75 MW.
W związku z tym członkowie PTPiREE, czyli stowarzyszenia, które zrzesza operatorów sieci elektrycznej, zaprezentowali zmiany dotyczące sposobu podłączania modułów z grupy A. Do tej pory fotowoltaika o mocy nie większej niż 50 kW mogła być podłączona w tzw. trybie uproszczonym, czyli na podstawie zgłoszenia, natomiast mocniejsza elektrownia słoneczna wymagała zawarcia umowy.
Nadal zachowany zostaje tryb uproszczony dla mikro-instalacji, natomiast zmieniają się druki wykorzystywane do procedury. Pismo “Zgłoszenie” ulega zamianie na “Zgłoszenie / Dokument Instalacji”, oparte o prawo energetyczne oraz zmienione kodeksy sieciowe, których dotyczy aktualizacja. Nowe druczki zachowują wszystkie dotychczasowe dane, oraz dostarczają paru dodatkowych informacji dotyczących instalowanej fotowoltaiki.
Określona zostaje także Pmax, czyli moc maksymalna urządzenia, definiowana jako najwyższa wartość czynnej mocy, którą elektrownia słoneczna może generować w ciągły sposób i zmniejszona o każde zapotrzebowanie na energię elektryczną związane tylko z pracą danego modułu. Tak więc od mocy modułu odejmuje się energię zużytą przez panele słoneczne w trakcie pracy i w związku z tym nie przekazywaną do sieci.
Kolejny detal, który znajduje się w nowym wzorze pisma, to certyfikat sprzętu, który spełnia normy najnowszych sieciowych kodeksów, czyli NC RfG. Wydają go instytucje upoważnione do certyfikacji. Może go zastąpić również sprawozdanie o teście zgodności, który realizuje się w uproszczonym trybie. Obecne kodeksy przewidują zmiany w sposobie certyfikowania, które jednak będą stopniowo wprowadzane w życie, a ich wdrażanie zakończy się dopiero w kwietniu 2021 r. Dzięki temu zarówno przedsiębiorstwa wytwarzające panele słoneczne i minielektrownie, jak i podmioty zajmujące się certyfikacją, będą mieć czas na dostosowanie się do nowych norm.
Nowy formularz zawiera również informację o aktywności lub nieaktywności trybu pracy wytwarzania energii LFSM-O. W przypadku aktywnego trybu w dokumencie pojawi się również charakterystyka progu częstotliwości w Hz, oraz statyzmu w %.
W przypadku, gdy instalowana jest elektrownia słoneczna z klasy A, która podlegają umowie przyłączeniowej, a nie trybowi uproszczonemu, do zgłoszenia dodany zostaje dodatkowy dokument, bardzo podobny do pisma dotyczącego mikro-instalacji. Podczas procedury przyłączania nowego modułu należy uwzględnić dokumentację techniczną dotyczącą technicznych parametrów oraz charakterystyki ruchu i eksploatacji urządzenia produkującego energię. Na formularzu muszą być zawarte dane dotyczące specyfikacji technicznej modułu lub karty katalogowe dotyczące urządzeń przekształtnikowych oraz wytwórczych.
Aby zapoznać się z ogólnymi wymogami związanymi z modułami typu A produkującymi energię elektryczną, należy zajrzeć do artykułu nr 13 w rozporządzeniu unijnym 2016/31.
Nowe zasady dotyczące podłączania modułów energetycznych produkujących prąd z klasy A okażą się szczególnie istotne dla firm produkujących panele słoneczne, mini-elektrownie i inne urządzenia związane z wytwarzaniem energii na małą skalę. Również firmy, które zajmują się testowaniem i certyfikacją modułów muszą znać obowiązki związane z wprowadzeniem nowych kodeksów energetycznych.
